Verscheur je huisreglement!
Hier tekenen voor ontvangst en akkoord. Ook het serienummer opschrijven. Wat je tekent? Dat jij belooft goed met onze spulletjes om te gaan. Niks kwijtraakt enzo. Zoals sleutels. Die laptop blijft ook van ons. Maak je ‘m stuk, dan krijg je een boete. Houden we in van je salaris. Privé bellen met die telefoon mag niet. Als je te laat komt, dan moet je Cor bellen. Niet appen, bellen. Als je ziek bent ook. Oh ja, voordat ik het vergeet. Zie je die twee grote parkeerplaatsen daar? Pal voor de deur? Die zijn van de baas. Daar mag jij dus niet parkeren. Staat hier ook in. Ergens. Zoek maar op. Nou, welkom en succes.
Vanaf vandaag heet je 716-617.
Zo. Krijg je er al een beetje zin in? Lekker gevoel? Vol goede moed en hatsikidee, de beuk erin? Jezelf onderdompelen in dit bad van warmte en vertrouwen? Voel je dat? Ja? Dan wordt het tijd dat je op zoek gaat naar je zevende chakra en daar met gebalde vuist een paar flinke meppen op geeft.
Want voor mij heeft dit de aantrekkingskracht van een gevangenis. Welkom. Hier is je overall. Vanaf vandaag heet je 716-617.
Toch zijn er nog steeds veel bedrijven in Nederland die nieuwe collega’s op deze manier verwelkomen. Ik overdrijf licht en ze doen het niet bewust. Gek is het wel. Er wordt in Nederland ongeveer 4 miljard uitgegeven aan werving, selectie en arbeidsmarktcommunicatie. Er worden belachelijke bedragen gespendeerd aan recruitment bureaus. Onboarding (instroom) en de employee journey zijn belangrijke hedendaagse onderwerpen.
Dus dan heb je de beste kandidaat gevonden en geselecteerd en dan kom je met een arbeidscontract van negen kantjes vol juridisch gebrabbel (gij zult vooral van alles niet doen!) en een personeelshandboek dat zich ergens bevindt tussen de Staatscourant, de allerdikste IKEA handleiding (maar dan zonder dat rare mannetje die aanwijst waar de schroeven moeten) en het wetboek van strafrecht.
‘Leuker konden we het niet maken, wel vreselijk afstotend.’
Verscheur je huisreglement!
Ik weet niet of je van een arbeidscontract een cartoon moet maken, zoals je tegenwoordig ook steeds vaker ziet. Een soort juridisch ganzenbord waar je tekent als je aan het einde komt. Voelt een beetje kinderachtig. Je mag tekenen als je de blauwe Gorgel gevonden hebt in het zoek- en doeboek van je werkgever. Ik vind persoonlijk niet veel mis met een paar duidelijke afspraken, helder geformuleerd en een dikke, vette krabbel eronder.
Maar een personeelshandboek is toch wat anders. Daar mag wel wat confetti en serpetine bij.
Dus verscheur je ‘huisreglement’ (yakkie!) en maak een beetje reclame! Je bent trots op je bedrijf! Nou dan! Vertel hoe het is om bij jullie te werken. Waar je voor staat, wat je met elkaar wil bereiken en hoe je dat wil doen. Of je nou klein of groot bent, dat maakt niet uit. Vertel je verhaal. Wees woest aantrekkelijk.
Bij een personeelshandboek wil ik likkenbaarden als bij het allerlekkerste recept. Ik wil kriebels voelen als bij mijn eerste verliefdheid. De spanning krijgen als voor de reis van mijn leven. Het moet klinken als het mooiste levenslied. Er zijn geen regels. Volg je hart!
Alhoewel, er is één belangrijke regel: wees geloofwaardig.
Dus schrijf niet op dat je een ‘open cultuur hebt waarin samenwerken centraal staat en menselijke connectie de kernwaarde is die ons bindt’, terwijl iedereen een eigen kamer heeft en deuren altijd potdicht zitten.
Zeg niet dat je staat voor ‘autonome en zelfredzame professionals die het maximale uit zichzelf en uit iedere dag willen halen’, als je vervolgens iedere ochtend - op je horloge kijkend - bij de voordeur staat te posten of iedereen op tijd is.
Wees geloofwaardig. Niet ieder bedrijf is een hotspot voor young talent of een creatieve broedplaats voor de zelfsturende tijgerninja van de 21e eeuw. Je bent wat je bent, maar please, namens alle werknemers van Nederland, zeg het op een normale en liefst beetje leuke manier.
Durf jij het aan? Dan luister ik graag naar jouw verhaal en laat ik je met alle plezier zien hoe jouw personeelshandboek én aantrekkelijk is én doet wat het moet doen. Tot snel?